به گزارش پایگاه خبری گفتمان دریا، یک مطالعه جدید مدل‌سازی رایانه ای نشان می‌دهد پلاستیک ها می‌توانند در دریا غرق شده و از نقطه آغازین خود بسیار دور شوند.

در این مطالعه جدید که در نشریه علوم و فناوری زیست محیطی منتشر شده است، گروهی از محققان از مدل‌سازی رایانه‌ای برای بررسی مقدار مسافتی که قطعات پلاستیکی سبک هنگام ریختن به دریای مدیترانه طی می کنند، استفاده کردند. نتایج این مدل سازی رایانه ای نشان می دهد این زباله ها می توانند در مقایسه با آنچه قبلا تصور می شد، مسافت بیشتری را طی کنند.

آلودگی پلاستیک از کیسه‌های قدیمی خرید گرفته تا بطری‌های آب، اقیانوس‌ها را محاصره کرده است. این زباله‌ها نه تنها منظره بدی ایجاد کرده اند، بلکه حیوانات نیز می‌توانند در آنها گیر کنند یا به اشتباه آن‌ها را بخورند. زباله های پلاستیکی اگر در آب باقی بمانند، می توانند آلاینده های آلی در آب آزاد کنند.

این مشکل بیشتر در سطح آب قابل مشاهده است؛ جایی که جریان های دریایی می توانند این زباله ها را به صورت لکه های عظیم زباله جمع کنند. با این حال، امکان اینکه زباله های پلاستیکی در مناطق بسیار عمیق تر دریا نیز تجمع یابند، وجود دارد. حتی امکان دارد مواد سبک تر از آب، به تصرف جلبک ها یا سایر موجودات آبزی درآیند و به این طریق یا با فرایندهای دیگری در دریا فروروند.

قطعاتی از پلاستیک سبک به اندازه ۵ میلی‌متر یا کمتر، حداقل نیم کیلومتر زیر سطح آب دریا مشاهده شده اند. محققان در مورد آنچه که هنگام فرورفتن پلاستیک در آب دریا اتفاق می افتد چیز زیادی نمی دانند، اما به طور کلی تصور می کنند که این زباله ها مستقیم از سطح آب پایین می روند. با این حال، آلبرتو بودنا و همکارانش گمان می کردند که این پلاستیک سبک ممکن است چنین مسیر مستقیمی را طی نکند.

برای آزمایش این فرض، آنها از یک مدل رایانه ای پیشرفته برای ردیابی پلاستیک در دریا استفاده کردند و از داده‌های گسترده‌ای که قبلاً در مورد آلودگی پلاستیکی شناور در دریای مدیترانه جمع‌آوری شده بود، استفاده کردند. آنها نزدیک به ۷.۷ میلیون ذرات پلاستیکی پراکنده شده در سراسر دریا را شبیه سازی کرده و مسیرهای مجازی آنها را تا اعماق حدود نیم کیلومتری دریا دنبال کردند.

نتایج این شبیه سازی نشان داد هرچه قطعات پلاستیک آهسته‌تر فروروند، جریان‌های دریایی آنها را از نقطه آغازین خود بیشتر دور می کنند؛ به طوری که برخی از قطعات پلاستیکی که آهسته تر از همه فروررفتند، به‌طور متوسط بیش از ۲۸۱ کیلومتر مسافت را طی کردند. محققان دریافتند در حالی که مشاهده پراکندگی پلاستیک ها در زیر آب محدود است، شبیه‌سازی‌ انجام شده با شبیه‌سازی‌های صورت گرفته در دریای مدیترانه مطابقت دارد.

شبیه‌سازی‌های این محققان همچنین نشان داد جریان‌های دریایی ممکن است پلاستیک را به سمت نواحی ساحلی ببرند و فقط حدود ۲۰ درصد از آلودگی نزدیک سواحل اقیانوسی از نزدیک‌ترین کشور منشا می‌گیرد. به گفته محققان، سفرهای طولانی این ذرات پلاستیکی به این معنی است که ظرفیت زیادی برای فعل و انفعال با حیات دریایی و آسیب رساندن به محیط زیست دریایی وجود دارد.

انتهای پیام/